علائم هپاتیت C

ویروس هپاتیت C (HCV) علت اصلی هپاتیت C است و عمدتاً از طریق تماس با خون منتقل می‌شود. از طریق تماس جنسی محافظت نشده، به اشتراک گذاشتن سوزن یا سایر وسایل دارویی، انتقال خون، پیوند عضو یا هر ترکیبی از این موارد از خون فرد آلوده و آلوده. توجه به این نکته مهم است که به اشتراک گذاشتن کارد و چنگال یا انجام سایر تماس‌های فیزیکی غیررسمی، هپاتیت C را منتقل نمی‌کند.

هپاتیت C در مراحل اولیه خود اغلب بدون علامت است. با این حال، اگر عفونت بدتر شود، افراد ممکن است احساس ضعف، ادرار سیاه، از دست دادن اشتها، درد مفاصل، زردی (زردی پوست و چشم) و درد شکم داشته باشند. با گذشت زمان، علائم ممکن است ظاهر و ناپدید شوند و شدت آنها متفاوت باشد. تشخیص این علائم و دریافت کمک پزشکی در صورت بروز آنها بسیار مهم است، به ویژه اگر در فعالیت‌های پرخطر شرکت کرده‌اید یا با خون آلوده تماس داشته‌اید.

اهمیت آزمایش هپاتیت C

اگر برای هپاتیت C درمانی انجام نشود، می‌تواند به سلامت شما آسیب جدی وارد کند. عفونت هپاتیت C که به مرور زمان ادامه یابد، می‌تواند باعث آسیب کبدی، سرطان کبد، سیروز و حتی نارسایی کبد شود. یکی از علل اصلی سرطان کبد در جهان، هپاتیت C است. برای جلوگیری از این مشکلات، آزمایش و درمان ویروس مهم است.

تشخیص و درمان زودهنگام هپاتیت C مزایای متعددی دارد. به لطف پیشرفت در علم پزشکی، اکنون اکثر موارد هپاتیت C را می‌توان با داروهای ضد ویروسی بسیار کارآمد درمان کرد. شروع زودهنگام درمان، پیش‌آگهی طولانی‌مدت شما را بهبود می‌بخشد و خطر آسیب کبدی را کاهش می‌دهد. علاوه بر این، دانستن وضعیت هپاتیت C شما را قادر می‌سازد تا اقدامات پیشگیرانه‌ای را برای جلوگیری از سرایت عفونت به دیگران انجام دهید.

چه کسانی نیاز به آزمایش هپاتیت C دارند؟

جمعیت‌های خاصی که در معرض خطر بیشتری قرار دارند، باید آزمایش شوند، زیرا احتمال ابتلا به هپاتیت C در آنها بیشتر است. این جمعیت‌ها عبارتند از: -

سن: بزرگسالانی که 18 سال یا بیشتر سن دارند، باید حداقل یک بار آزمایش دهند.

تزریق مواد مخدر: آزمایش برای همه کسانی که از داروهای تزریقی استفاده می‌کنند، چه در حال حاضر و چه در گذشته.

تزریق خون یا پیوند عضو قبل از سال 1390: افرادی که قبل از سال 1390 تحت پیوند عضو یا انتقال خون قرار گرفته‌اند.

همودیالیز طولانی مدت: بیمارانی که ارزیابی شده‌اند و همودیالیز طولانی مدت دریافت کرده‌اند.

مواجهه با مراقبت‌های بهداشتی: پرسنل مراقبت‌های بهداشتی که با خون یا سوزن در تماس هستند، باید آزمایش انجام دهند.

مواجهه با رابطه جنسی: افرادی که شریک زندگی مبتلا به هپاتیت C دارند یا شرکای جنسی محافظت نشده متعددی داشته‌اند. عفونت HIV: افرادی که آزمایش HIV آنها مثبت است، باید آزمایش هپاتیت C نیز انجام دهند.

چگونه یک مورد هپاتیت C تشخیص داده می‌شود؟

تشخیص هپاتیت C یک فرآیند چند مرحله‌ای است. یک متخصص پزشکی ابتدا سابقه پزشکی کامل و معاینه فیزیکی را انجام می‌دهد تا هرگونه نشانه‌ای از وجود عفونت را بررسی کند. آنها همچنین می‌توانند آزمایش خون برای آنتی‌بادی‌های HCV را درخواست کنند که نشان دهنده قرار گرفتن در معرض ویروس است. در صورت یافتن این آنتی‌بادی‌ها، آزمایش‌های بیشتری برای تأیید عفونت مداوم لازم است.

آزمایش واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (PCR)، که ماده ژنتیکی ویروس (RNA) را در خون پیدا می‌کند، روش تشخیصی اصلی برای هپاتیت C است. نتایج این آزمایش می‌تواند برای تعیین ژنوتیپ و بار ویروسی ویروس هپاتیت C استفاده شود که می‌تواند به درمان کمک کند. برای تعیین شدت آسیب کبدی، آزمایش‌های اضافی مانند بیوپسی کبد یا سونوگرافی ممکن است در شرایط خاص توصیه شود.

انواع آزمایش هپاتیت C موجود

هپاتیت C را می‌توان با استفاده از آزمایش‌های متنوعی تشخیص داد که هر کدام مزایا و معایبی دارند. محبوب‌ترین انواع آزمایش‌ها، آزمایش‌های آنتی‌بادی، RNA HCV و ژنوتیپ هستند.

آزمایش آنتی‌بادی اولین آزمایش غربالگری برای جستجوی آنتی‌بادی‌های تولید شده توسط سیستم ایمنی در پاسخ به عفونت HCV است. یادآوری این نکته ضروری است که آزمایش مثبت آنتی‌بادی همیشه به معنای فعال بودن عفونت نیست. تأیید وجود ویروس در خون نیاز به آزمایش اضافی RNA HCV دارد.

آزمایش RNA HCV می‌تواند بار ویروسی را شناسایی کرده و ماده ژنتیکی ویروس را مستقیماً تشخیص دهد. این آزمایش‌ها هنگام شناسایی عفونت فعال هپاتیت C حساس و اختصاصی هستند. از آنجایی که ژنوتیپ‌های مختلف ویروس هپاتیت C ممکن است واکنش متفاوتی به درمان نشان دهند، از آزمایش‌های ژنوتیپ برای تعیین ژنوتیپ یا سویه دقیق ویروس برای درمان(های) دقیق استفاده می‌شود.